ZIKR, CZYLI TANIEC DO BOGA

Od początku pojawienia się życia na ziemi ludzie szukali i wybierali sobie bóstwo, które mogliby czcić i oddawać mu hołd. Początkowo mogło to nie być nic racjonalnego, ale ludzkość po prostu tak ma, że musi w coś wierzyć i czuć poddaństwo. Następnie pojawiły się religie starożytne, gdzie mieliśmy do czynienia z wieloma bogami. Ostatecznie doszliśmy do momentu, w którym większość z obecnych religii posiada jednego prawowitego boga, do którego wysyła modły.

Przez te wszystkie tysiąclecia sposoby wyrażania swoich emocji jak strach, radość czy żal, a także możliwości składania modlitwy nieustannie się zmieniały. Były ciche i skryte w odosobnieniu, były głośne i w większych grupach. Niekiedy nawet wykorzystywano rozmaite przedmioty, które oddawano w ofierze lub by przypodobać się bogu sięgano nawet po szeroko rozumianą sztukę. Ta ostatnia ma to do siebie, że pozwala niezwykle mocno zgłębić tajniki swojego umysłu, zrozumieć i poznać. Nic zatem dziwnego, że zagościła również w religii.

CO TO JEST ZIKR?

Zikr to jest specyficzny, a zarazem podstawowy rodzaj modlitwy, która w postaci tańca pozwala zjednoczyć się z bogiem. W dosłownym tłumaczeniu oznacza „wspomnienie”, choć w rzeczywistości nie należy sobie niczego przypominać, a jedynie rozmyślać o bogu i o możliwości połączenia z nim. Swoje początki miała już w VIII wieku za sprawą islamu. Dzięki transowej muzyce i narastającym ruchom ciało otrzymuje zarówno miejsce na relaksację, jak i przestrzeń do wypełnienia go zbliżeniem z bogiem. W czasie tej niezwykłej medytacji, całość pozwala wyzbyć się niepokoju, a za sprawą ćwiczenia oddechu wkrada się potrzebna harmonia.

JAK ON PRZEBIEGA?

Podczas wykonywania tego rodzaju tańca zawsze zachowany jest podział ze względu na płeć – i tak kobiety celebrują ten czas osobno, a mężczyźni osobno. Wynika to z tego, że podczas tańca może dojść do dotyku, który nie byłby mile widziany względem osoby z płci przeciwnej. W trakcie zikru modlący się tańczą najpierw maszerując w jedną stronę po okręgu, a następnie z każdym okrążeniem przyspieszają, by móc po chwili znowu spowolnić.

Całość nie jest jednak jednostajna, ponieważ obrzęd ten ma własny harmonogram, którego należy przestrzegać. W tym celu wspomagać się można specjalnym węzłem, który pomaga w odliczaniu. Modlitwę możemy podzielić na dwa rodzaje odczuwania – na głośną i cichą. Głośna nazywa się zikr dżali i objawia się w taki sposób, że rytmicznie względem tańca wznoszone są głosy, te same formuły i imię Allaha. Cicha z kolei, o nazwie zikr chafi odbywa się w skupieniu, wewnątrz ciała.